Aon fheasgar brèagha chaidh Seonaidh gu eilean Bhàlaigh a tharraing dealbhan
dhen t-seann thaigh. Thug e leis an cù beag, robach aige air an robh an t-ainm Bob.
“Thugainn Bob, carson nach tèid sinn a-staigh dhan taigh?” thuirt Seonaidh nuair a
bha iad a’ coiseachd tarsaing a ghainmheach.

Thug Seonaidh na mìlltean de dhealbhan am broinn an taighe. Cha robh mullach idir
oirre, bha i fuar agus falamh. Bha e a’ fàs anmoch agus bha Seonaidh airson a dhol
dhachaigh, choimhead e a-mach air an uinneag agus chunnaic e gun robh an làn air
tighinn a-staigh. “Obh obh! Chan fhaigh sinn dhachaigh,” dh’èigh e. Ruith Seonaidh
cho luath sa b’ urrainn dha sios chun a chladach agus thòisich e air èigheachd.
Dh’èigh agus dh’èigh Seonaidh gu cruaidh ach cha do thànaig duine.

“Bidh againn ri fuireach an seo fad na h-oidhche,” thuirt Seonaidh ri Bob. Bha e a’
fàs dorcha agus eagallach agus bha iad a’ cluinntinn na rodain a’ sgròbadh anns na
ballachan.

An ath latha thàinig croitear chun an eilean agus chuala e Bob a’ bìgeil agus a’
comhartaich. Ruith e a null chun an taighe far an do lorg e Seonaidh agus Bob nan
sìneadh air an talamh. Thug e dhachaigh iad far an robh an dithis aca a’
faireachdainn blàth, sàbhailte agus fortannach.