Sheas thu
ann a shin,
fo na h-ionnsaighean o shean,
gun ghluasad ‘s gun seacadh
fo bhualadh na gaoitheadh
ged a bhiodh peacadh an diugh gad thruailleadh;
a’ charraig chaoimh,
a’ charraig chìnnteach,
a-chaoidh mar chas-dhìreach,
a’ stiùreadh ar coimhearsnachd
tro stroimean na beatha.

Choimhead thu
le do shùil
oirnn gach uair,
mar a sheas mo sheanair
le shùilean ortsa -
gad leughadh gach là
mar a choimheadadh tu gu h-àrd
gun tuigeadh e’n t-sìde bha tighinn:
’s tusa bha riaghladh na rinn e
’s nan ìnnseadh tu dhuinn e,
b’ann fad linntean a rinneadh sin dhuinn.

Smaoinich thu
air na thachair bhuat
tro na bliadhnaichean luath:
Na croitean a threabh air am fàgail,
’s taighean anns a robh, cho falbh
gun ar ceòl neo ar cànan -
saoil an cùm an coimhearsnachd
a chùm thusa tro na ceudan,
an dìleab a ghlèidh i le gràdh?

Dh’fhairich thu
mar a mhilleadh sinn thu;
ar cruaidh fheum air stuth
a ghrad-shadas sinn
dhan na stuadhan grinn,
’s a chruinniches ann am brìgean
mar shalachair air na cladaichean
’s a sìor mhileas na Trìlleachain,
a mharbhas na creutaran,
’s a thachdas do nàdar.

Sheas thu
far a sheas thu fad linntean
nar measg gu cìnnteach -
is chofhurtaich thu sinn,
le do sheasmhachd nar tìr;
O Eubhal ’s tu nach atharraich,
’s tu mar chuideachadh dhar màireach,
an carraig fo fhuair sinn ar n-Àrach.